Santiago de Compostela: Deel 22 Rabanal del Camino - Molinaseca
18 juni 2019 - Molinaseca, Spanje
Hoi allemaal,
Slapen
Vannacht niet echt geweldig kunnen slapen.
De dag van vandaag zat te veel in mijn hoofd, vandaag stond Cruz de Ferro op de agenda.
Cruz de Ferro
Enkele dagen geleden heb ik al melding gemaakt van Cruz de Ferro.
Vandaag was de dag, echt uitkijken naar deze dag deed ik niet, maar dat verhinderde niet dat deze toch kwam.
Cruz de Ferro is een plaats die reeds vele eeuwen wordt aangedaan door pelgrims op de Camino Francés.
De oorsprong is niet helder, de uitleg is niet eenduidig.
Wat wel helder is, vele pelgrims zijn hier geweest en hebben een steen achtergelaten, ook zullen vele pelgrims volgen.
De steen die symbool staat voor hun last, hun bagage.
Op deze plek laten pelgrims letterlijk en figuurlijk een last achter.
Mijn beurt
Vandaag was het mijn beurt.
Met lood in de schoenen stond ik op en begon ik aan de 8km tot aan Cruz de Ferro.
Deze 8km duurden voor mijn gevoel langer dan de 39km van gisteren.
Bij Cruz de Ferro liet ik mijn stenen achter, hiermee liet ik mijn bagage achter.
Één steen voor de vriend van mijn broer en bekende van mij, hopelijk wordt hem een menswaardig einde gegund.
De andere steen, daarop stonden 8 namen...
Die van mijn neefje en nichtje, de twee liefste kinderen die ik ooit gezien heb, hopelijk krijgen ze een gelukkig leven.
Die van mijn broer en schoonzus, dat ze samen gelukkig en gezond oud mogen worden.
Die van mijn vader en moeder, dat ze nog lang samen mogen zijn en niet nog een keer de molen van die vreselijke ziekte hoeven doorstaan.
Die van mijzelf, als ik dan toch bezig ben hoop ik zelf ook op een lang gezond en gelukkig leven.
Daarnaast staat de naam Michiel op de steen.
Dit is de naam van mijn lieve kleine broertje, die ik helaas nooit heb mogen leren kennen, maar altijd een deel uitmaakt van mijn familie en van wie ik ben.
Op deze plek vallen gedurende reeds vele eeuwen de tranen van pelgrims, vanwege verlies en de bagage die ze hier achterlaten.
Vandaag voegden mijn tranen zich bij die van de pelgrims die mij zijn voorgegaan.
Net zoals ze ook nu ook weer komen, maar dat is niet raar als je een dag als deze doorneemt.
Rest van de dag
De rest van de dag was leuk met mooie uitzichten.
Onderweg kwam ik Dagmar weer tegen, dat was wel gezellig.
Na ca. 26km besloot ik dat het wel mooi was geweest en dat ik graag wilde stoppen.
De dag was immers toch wel erg vermoeiend zonder te lopen.
Café
Onderweg vlak voor de overnachtingplaats kwam ik Leonie tegen, ook een Duitse dame die ik in Léon tegenkwam en een Finse dame Annika die harder begon te lopen bij het horen van de term "beer o'clock".
Leonie kende een Zweedse man genaamd Peter, dat kon toch geen toeval zijn?
Peter kende ik van Sahagún en had al een leuke avond beleefd met hem en een paar anderen.
Peter zou ook komen en in de eerste kroeg/restaurant dronken we (Leonie, Peter, Dagmar, Annika en ik) een eerste biertje.
We besloten om rond 19:00 te eten in hetzelfde restaurant.
Albergue
Dagmar, Annika en ik gingen naar een albergue toe.
Deze albergue had de rugzak van Dagmar al.
Voor 6 euro kregen we onze kleding gewassen en gedroogd terug.... dit besloten we door 3 te delen.
(Yay! Niet zelf de kleding wassen!)
Eten
Om 19:00 waren we bij het restaurant en besloten een keer geen pelgrims menu te nemen.
Dus ik koos salade met octopus (Ensalada Pulpo) erg goed bereid.
Dat was smullen....
Nu bij de albergue drink ik een laatste biertje en ga ik lekker naar bed toe.
Na een dag als deze moet ik even bijkomen.
Buen Camino!
Sjoerd
Geweldig wat je vandaag hebt mee mogen maken. Dat intense emotionele gevoel dat daar over je heen komt is onbetaalbaar. Je hebt je gevoelens schitterend verwoord.
Inderdaad daar worden door de pelgrims heel veel tranen achter gelaten. Volgens mij is het de enigste plaats in Spanje waar de grond nooit droog is ook al regent het jaren niet. Luisa heeft het over het magische Galicie. Als je vanaf nu goed oplet zie je regelmatig een heks op een bezemsteel. Een gezegde in deze streek luidt: " Wij geloven niet in heksen maar ze bestaan wel." Dus morgen op weg richting O Cebreiro in het land der nevelen.
Ik kan het niet beter zeggen dan Suzanne. Fijn dat we in je wensen voorkomen. Ik hoop dat je wat lichter je tocht mag voortzetten.
Joost